اینترنت اشیا (IoT)
اینترنت اشیا ، یا اینترنت چیزها (Internet of Things) یک پارادایم نسبتاً جدید است که در سناریوهای ارتباطات بیسیم و مدرن به سرعت در حال رشد است. ایده اصلی این مفهوم، حضور فراگیر انواع اشیاء در اطراف ما است، از جمله تگهای RFID، سنسورها، محرکها، تلفنهای همراه و غیره - که از طریق طرحهای آدرسدهی منحصربهفرد قادر هستند با برقراری ارتباط با یکدیگر و همکاری برای دستیابی به اهداف مشترک هماهنگ شوند. عبارت اینترنت اشیاء، نخستین بار در ۱۹۹۹ میلادی توسط کوین اشتون بریتانیایی معرفی شد. اشتون این مفهوم را در قالب دنیایی که در آن هر چیز و هر شیای، دارای هویت دیجیتال باشد و کامپیوترها آنها را کنترل و مدیریت نمایند، مطرح نمود. در پارادایم اینترنت اشیاء (IoT)، بسیاری از اشیاء که ما را احاطه کردهاند، در یک یا چند فرم در شبکه قرار میگیرند. فناوریهای شبکه حسگر، برای برآورده ساختن این چالش جدید، که در آن سیستمهای اطلاعاتی و ارتباطی نامرئی در محیط اطراف ما جاسازی شده است، افزایش مییابد. این امر باعث تولید مقدار زیادی اطلاعاتی میشود که باید در قالب یکپارچه، کارآمد و بهراحتی قابل تفسیر، ذخیره، پردازش و ارائه شوند.
کاربردهای اینترنت اشیا (IoT)
بدون شک، قدرت اصلی اینترنت اشیا تأثیر بالایی است که در جنبههای مختلف زندگی روزمره و رفتار کاربران بالقوه میتواند داشته باشد. از دیدگاه یک کاربر، کاربردهای IoT در هر دو زمینه کسبوکار و زندگی شخصی قابل مشاهده خواهد بود. در زمینه کاربردهای روزمره و شخصی، راحتی در سبک زندگی، سلامت ، یادگیری پیشرفته، سرگرمی، کاهش هزینههای انرژی تنها برخی از سناریوهای کاربردی ممکن است که پارادایم جدید نقش مهمی در آیندهای نزدیک دارد. بهطور مشابه، از منظر کاربران کسب و کار، تسهیل مواردی نظیر اتوماسیون و تولید صنعتی، تدارکات، مدیریت کسب و کار / فرآیند، کاربردهای پزشکی، حوزه سلامت ، امنیت و حمل و نقل هوشمند مردم و کالاها قابل مشاهده است.